Category Archives: Πολιτισμός
Προβολή Ταινίας σε Αθήνα (2/5) και Θεσσαλονίκη (30/4)
«Ο Πωλ, ο Μικ και οι Άλλοι»
Μια ταινία του Κεν Λόουτς για την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων, το αβέβαιο μέλλον και την ανασφάλεια που βιώνουν οι εργαζόμενοι σε αυτούς.
περισσότερα: Πληροφορίες
Αττική, τέλος (ΙΙ)
Σε ό,τι αφορά στο κεφάλαιο, με βάση μια λογική τύπου «δημιουργική καταστροφή», αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες την Αττική, είναι ‘αντικειμενικά θετικό’ διότι ξανοίγει δρόμους για νέες επενδύσεις, εκτοξεύει την κατασκευαστική δραστηριότητα κ.ο.κ.
Τούτο όμως θα συμβεί μόνο εν μέρει. Διότι, το οικονομικό κόστος από την επικείμενη ερημοποίηση της Αττικής θα είναι απίστευτο. Βεβαίως, δεν πρόκειται να προσμετρηθεί ποτέ, διότι ο καπιταλισμός έχει τη λογική να «κοινωνικοποιεί» το οικολογικό κόστος –δηλ. να το πασσάρει στην κοινωνία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κόστος δεν υπάρχει… Και δεν είναι μόνο ‘οικονομικό’. Οι καταστροφές συνέβησαν μόλις προχθές. Αυτό που δέν έχουμε καταλάβει είναι ότι ζήσαμε την μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Αττικής, κι ότι πρόκειται για την αρχή του οριστικού της τέλους.
Και δεν πρόκειται για ένα σχήμα λόγου, πομπώδες και στομφώδες, σαν αυτά που διακινούν κάθε μέρα οι έμποροι εντυπώσεων από τηλεοράσεων. Είναι η αλήθεια…
Ας κάνουμε έναν γόνιμο παραλληρισμό. Θα ξέρετε την περίφημη Νήσο του Πάσχα. Κι αν όχι, σίγουρα θα έχετε πετύχει κάπου καμιά φωτογραφία μ’ αυτούς τους πέτρινους «κεφάλες»…
φώτο από τα καμμένα(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ):
Οι πισίνες είναι τα είδωλα του δικού μας πολιτισμού
Η ιστορία της Νήσου έχει ως εξής: Επρόκειτο κάποτε για μια κατάφυτη νήσο, έναν επίγειο Παράδεισο, που διέθετε και του… πουλιού το γάλα. Κάποια στιγμή, έφτασαν στη Νήσο κάποιοι Πολυνήσιοι και την εποίκησαν. Συμπεριφέρθηκαν όμως με απίστευτη αλαζονεία στους πόρους και την οικολογική ισορροπία του νησιού, νομίζοντας ότι η αφθονία θα είναι αιώνια.
Με το πέρασμα των αιώνων, η πάλαι ποτέ κατάφυτη και εύφορη νήσος κατέληξε να πάσχει από υπερπληθυσμό, από ερήμωση και ξηρασία. Οι κάτοικοι, ανάλωσαν και το τελευταίο δένδρο για να θρέψουν τον άπληστο πολιτισμό τους. Ακόμα και τα λατρευτικά αγάλματα (αυτοί οι «κεφάλες» που βλέπετε στην φωτό) έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο. Κάθε φορά που έφτιαχναν ένα, έκοβαν δεκάδες στρέμματα δάσους για να χρησιμοποιήσουν τους κορμούς των δέντρων και το λάδι από το φοινικόδεντρο, για την μεταφορά των αγαλμάτων στους λατρευτικούς χώρους. Μιλάμε για το πετσοκόψιμο του αιώνα.
Που οδήγησαν όλα αυτά; Μα ασφαλώς, το νησί ερημοποιήθηκε. Ο πληθυσμός δεν μπορούσε να τραφεί, το ‘ριξε στον κανιβαλισμό, προτού αποδεκατιστεί εντελώς.
Όσο για το περιβάλλον, οι πρώτοι δυτικοί που έφτασαν εκεί, βρήκαν μόνον ένα θάμνο και αυτούς τους κεφάλες σύμβολο του άπληστου χαμένου, πολιτισμού…
Εάν από την ιστορία, αγαπητέ αναγνώστη, βγάλεις τους Κεφάλες, τους Πολυνήσιους και την Νήσο του Πάσχα και βάλει τα αυθαίρετα και τα αυτοκίνητα, τους Έλληνες και την Αττική, έχεις μπροστά σου μια αυθεντική ιστορία από το μέλλον αυτού του τόπου…
Για τη Νήσο του Πάσχα βλέπε:
http://www.oikologos.gr/News2005/0212.html
Γενικότερα, για την οικολογική παράμετρο και τις… αυτοκτονικές τάσεις που επιδεικνύουν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, είναι πολύ χρήσιμο βιβλίο το: Jared Diamond, Η κατάρρευση, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα 2006.
Με τις υγιές μας…
Σκαντζόχοιρος
Σε ό,τι αφορά στο κεφάλαιο, με βάση μια λογική τύπου «δημιουργική καταστροφή», αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες την Αττική, είναι ‘αντικειμενικά θετικό’ διότι ξανοίγει δρόμους για νέες επενδύσεις, εκτοξεύει την κατασκευαστική δραστηριότητα κ.ο.κ.
Τούτο όμως θα συμβεί μόνο εν μέρει. Διότι, το οικονομικό κόστος από την επικείμενη ερημοποίηση της Αττικής θα είναι απίστευτο. Βεβαίως, δεν πρόκειται να προσμετρηθεί ποτέ, διότι ο καπιταλισμός έχει τη λογική να «κοινωνικοποιεί» το οικολογικό κόστος –δηλ. να το πασσάρει στην κοινωνία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κόστος δεν υπάρχει… Και δεν είναι μόνο ‘οικονομικό’. Οι καταστροφές συνέβησαν μόλις προχθές. Αυτό που δέν έχουμε καταλάβει είναι ότι ζήσαμε την μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Αττικής, κι ότι πρόκειται για την αρχή του οριστικού της τέλους.
Και δεν πρόκειται για ένα σχήμα λόγου, πομπώδες και στομφώδες, σαν αυτά που διακινούν κάθε μέρα οι έμποροι εντυπώσεων από τηλεοράσεων. Είναι η αλήθεια…
Ας κάνουμε έναν γόνιμο παραλληρισμό. Θα ξέρετε την περίφημη Νήσο του Πάσχα. Κι αν όχι, σίγουρα θα έχετε πετύχει κάπου καμιά φωτογραφία μ’ αυτούς τους πέτρινους «κεφάλες»…
Η ιστορία της Νήσου έχει ως εξής: Επρόκειτο κάποτε για μια κατάφυτη νήσο, έναν επίγειο Παράδεισο, που διέθετε και του… πουλιού το γάλα. Κάποια στιγμή, έφτασαν στη Νήσο κάποιοι Πολυνήσιοι και την εποίκησαν. Συμπεριφέρθηκαν όμως με απίστευτη αλαζονεία στους πόρους και την οικολογική ισορροπία του νησιού, νομίζοντας ότι η αφθονία θα είναι αιώνια.
Με το πέρασμα των αιώνων, η πάλαι ποτέ κατάφυτη και εύφορη νήσος κατέληξε να πάσχει από υπερπληθυσμό, από ερήμωση και ξηρασία. Οι κάτοικοι, ανάλωσαν και το τελευταίο δένδρο για να θρέψουν τον άπληστο πολιτισμό τους. Ακόμα και τα λατρευτικά αγάλματα (αυτοί οι «κεφάλες» που βλέπετε στην φωτό) έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο. Κάθε φορά που έφτιαχναν ένα, έκοβαν δεκάδες στρέμματα δάσους για να χρησιμοποιήσουν τους κορμούς των δέντρων και το λάδι από το φοινικόδεντρο, για την μεταφορά των αγαλμάτων στους λατρευτικούς χώρους. Μιλάμε για το πετσοκόψιμο του αιώνα.
Που οδήγησαν όλα αυτά; Μα ασφαλώς, το νησί ερημοποιήθηκε. Ο πληθυσμός δεν μπορούσε να τραφεί, το ‘ριξε στον κανιβαλισμό, προτού αποδεκατιστεί εντελώς.
Όσο για το περιβάλλον, οι πρώτοι δυτικοί που έφτασαν εκεί, βρήκαν μόνον ένα θάμνο και αυτούς τους κεφάλες σύμβολο του άπληστου χαμένου, πολιτισμού…
Εάν από την ιστορία, αγαπητέ αναγνώστη, βγάλεις τους Κεφάλες, τους Πολυνήσιους και την Νήσο του Πάσχα και βάλει τα αυθαίρετα και τα αυτοκίνητα, τους Έλληνες και την Αττική, έχεις μπροστά σου μια αυθεντική ιστορία από το μέλλον αυτού του τόπου…
Για τη Νήσο του Πάσχα βλέπε:
http://www.oikologos.gr/News2005/0212.html
Γενικότερα, για την οικολογική παράμετρο και τις… αυτοκτονικές τάσεις που επιδεικνύουν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, είναι πολύ χρήσιμο βιβλίο το: Jared Diamond, Η κατάρρευση, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα 2006.
Με τις υγιές μας…
Σκαντζόχοιρος
…Ένα τουριστικό ξενοδοχείο…
«Πηγαίνω στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι για δύο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3000 χρόνια. Ακόμη και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, σου λένε «ναι 500 δραχμές». Αυτό έχει ήδη γίνει και μετά από το 1993, αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Ελλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο, ας πούμε»
Κ. Καστοριάδης — συνέντευξη στον Γ. Χατζηβασίλη (23.8.91)
Μ. Θεοδωράκης – Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
τη λάμπα κρατώ ψηλά
να δούνε της γης οι θλιμμένοι
να ρθούνε να βρουν συντροφιά
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος του κόσμου αδερφός
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ρθει συντροφιά κι ο Χριστός
Στίχοι Τάσου Λειβαδίτη
Ζήτω οι νεκροί!
Σενιόρ,
ας αναποδογυρίσουμε αυτά τα τραπέζια/
ας κόψουμε τα καλώδια/
τούτο το μέρος δεν έχει κανένα νόημα πια…/
τι περιμένουμε, σενιόρ;
Μπόμπ Ντύλαν, Senor (Tales of yankee power)
Η Αθήνα έχει γεμίσει από αυτές τις αφίσες. Δείχνουν έναν τύπο με τα μάτια γυρισμένα ανάποδα –ζόμπι, λέει– που κρατάει έναν λαγό με τη γούνα του βουτηγμένη στο αίμα. Διαφημίζει την πρώτη «χάρντκορ-γκέι-ίμο-ζόμπι ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου». Ο τίτλος της, «Otto ή ζήτω οι νεκροί». Το σχετικό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας είναι κατατοπιστικό για το περιεχόμενο: «Μια ταινία στην οποία ανακατεύονται σχιζοφρενικά το ανιμέισον, η dance αισθητική με αυτή της βουβής ταινίας, σε σκηνές ακραίου αισθητικού σοκ, που φτάνουν μέχρι τις “διεισδύσεις” σε τραύματα». Στο κάτω μέρος τους, μας πληροφορούν ότι μετά το τέλος της ταινίας θα ακολουθήσει πάρτι με ζόμπι στρηπτήζ.
Κανονικά εμάς δεν θα έπρεπε να μας κόφτει. Πρόκειται απλώς περί μίας έκφρασης του λάιφ στάιλ μηδενισμού, της λατρείας του θανάτου. Όμως, η μαζικότητά αυτού του στυλ προβληματίζει. Διότι διατηρεί σοβαρές αναλογίες με την εποχή της πτώσης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και μετά από αυτή όλοι ξέρουν το τι επακολούθησε. Διότι, επίσης, θυμίζει όσα περιγράφει ο Δ. Δημητριάδης στο Πεθαίνω σα Χώρα, με τους πολίτες μιας χώρας να οργιάζουν εκστασιασμένοι με το ίδιο τους τον χαμό.
Διότι, τέλος, τούτο το χάπενινγκ αποτελεί έκφραση ενός ευρύτερου φαινομένου μιας μητροπολιτικής νεολαίας που είναι μονωμένη στον εαυτό της, χωρισμένη σε επιμέρους «φυλές» (ήμο, μέταλλα, πάνκηδες, άρ-εν-μπι, γκοθάδες, σκεητάδες, ίντυ, τζιβάδες και σκατάδες) και ξοδεύει την ζωή της καταναλώνοντας ξέφρενα ρόλους, προσωπεία και άκρως εμπορευματοποιημένες –προπάντων!– ψευδοταυτότητες.
Ζήτω οι νεκροί, λοιπόν! Ζήτω οι νεκροζώντανοι πιτσιρικάδες της pax metropolitana!
Υ.Γ.: Θέλω να φύγω από ‘δω…
Χάμπτι-Ντάμπτι
Πολιτιστικές Τοξίνες
Η ιέρεια της βιομηχανίας του θεάματος επισκέφτηκε ψες αυτήν την χώρα, και οι ιθαγενείς φόρεσαν τα πιο φανταχτερά τους ρούχα, τις λαμπερές τους χάντρες, για να την προϋπαντήσουν. Κάποτε, όλοι αυτοί σνόμπαραν την Ελλάδα και την απεύφευγαν. Σήμερα συρέεουν στην άχαρη γωνιά της Ευρώπης, καθότι κατάλαβαν πως μπορούν να πατήσουν πάνω στο φτωχο-επαρχιώτικο κόμπλεξ των νεοελλήνων και να βγάλουν ίσαμε 10.000.000 ευρώ σε μία νύχτα, ενώ τα κανάλια θα αποθεώνουν την αρπαχτή προβάλλοντάς τη για μέρες, αναγάγοντάς την σε «εθνικό γεγονός». Ποιοί «τσιμπάνε»; Αυτοί που συνωστίστηκαν τις τελευταίες μέρες στα βενζινάδικα, για να ταΐσουν το ιερό τους ζώο, την κούρσα τους, παραγγέλνοντας μάλιστα ντελίβερι φάστ φουντ στην ουρά –δηλαδή όλοι εμείς: Eγώ, εσύ, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.
Χρειαζόμαστε μίαν νέα οικολογία, που θα μας προστατέψει εξίσου από τις τοξίνες που αποικιοποιούν το φαντασιακό μας.
Χάμπτι-Ντάμπτι
Τα λόγια και τα ξόρκια (habemus Papam!)
«…Δεν έχω κάνει λάθη, για τον απλούστατο λόγο ότι ήμουνα πάντοτε έτοιμος να αλλάξω»
Δ. Σαββόπουλος, συνέντευξη στο περιοδικό Μανιφέστο (τ. 14)
Διαβάζοντας αυτή τη δήλωση του Σαββόπουλου στο Μανιφέστο του φίλου μας του Θοδωρή Παντούλα, δεν πιστέψαμε στα μάτια μας. Ο κος Σαββόπουλος, διεκδικεί ρόλο Πάπα επιδεικνύοντας το αλάθητό του.
Φοβερός ψυχολογικός μηχανισμός! Ο Σαββόπουλος, την ίδια στιγμή που περιφέρεται ως ένα τεράστιο λάθος του εαυτού του, από δεξίωση σε δεξίωση κι από συνέντευξη σε συνέντευξη, καταστρέφοντας συστηματικά ό,τι έχτισε από το ’63 κι έπειτα, δηλώνει πως «δεν κάνει λάθη». Προβαίνει δε σ’ αυτήν την, τρομερή μέσα στην έπαρσή της, δήλωση γιατί προσπαθεί με τα λόγια του να ξορκίσει τις πράξεις του.
Ε, και! Εκτός από μία αισχρή μειοψηφία ουδείς δεν πρόκεται να δώσει δεκάρα.
Το γιατί είναι απλό. Γιατί ο Νιόνιος συνεχίζει να τους εκφράζει.
Σε ποιο επίπεδο; Στο ότι εκφράζει την κατάπτωση και την παρακμή μιας ολόκληρης γενιάς –της γενιάς του ’60–, και ευρύτερα, ενός «ακροατηρίου» όμοιου σε μέγεθος μ’ εκείνων που είδε στις καλύτερες στιγμές του.
Επομένως, το να μιλήσουν όλοι αυτοί, για τον σημερινό Σαββόπουλο ισοδυναμεί με το να μιλήσουν ανοιχτά για το κομμάτι του εαυτού τους που του μοιάζει.
…Σιγά μην παράγει η πραγματικότητα και η καθημερινότητα της χώρας αυτής τόσο τολμηρούς ανθρώπους…
Σκαντζόχοιρος
Άγρια Συμμορία
Γιατί έτσι. Θα πάμε να τα κάνουμε όλα μπουρδέλο, στο στόμα του λύκου, στο άνδρο του αιμοσταγούς, διεφθαρμένου μεξικάνου στρατηγού με τους Γερμανούς συμβούλους κι ας χαθούμε!
Θα χορέψουμε αγκαλιά με τον χάρο ζεϊμπέκικο, γιατί ο σύντροφός μας χάθηκε, γιατί του πήραν το λαρύγγι οι ανθρώπινοι-λύκοι με τις στολές, αυτοί που τρέφονται με το αίμα των Ινδιάνων προκειμένου να σβήσουν την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία.
Θα στείλουμε τα αργύρια της πληρωμής μας στον αγύριστο, και θα σκοτωθούμε όρθιοι, με το πιστόλι στο χέρι, γιατί ο κόσμος μας χάνεται, γιατί ο σιδηρόδρομος, η πρόοδος και τα ανθρώπινα τσακάλια που κυνηγάν νυχθημερόν το χρήμα με κάθε τίμημα, μας έχουν θέσει, εμάς τους Χαΐνηδες της άγριας Δύσης, στο περιθώριο…
Σαμ Πέκινπα, χαίρε, μας θύμησες, μέσα από μία περιήγηση στην μεξικανική μεθόριο τους δικούς μας προγόνους, Κλέφτες Ιθαγενείς…
Ιθαγενείς 