Σε ό,τι αφορά στο κεφάλαιο, με βάση μια λογική τύπου «δημιουργική καταστροφή», αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες την Αττική, είναι ‘αντικειμενικά θετικό’ διότι ξανοίγει δρόμους για νέες επενδύσεις, εκτοξεύει την κατασκευαστική δραστηριότητα κ.ο.κ.
Τούτο όμως θα συμβεί μόνο εν μέρει. Διότι, το οικονομικό κόστος από την επικείμενη ερημοποίηση της Αττικής θα είναι απίστευτο. Βεβαίως, δεν πρόκειται να προσμετρηθεί ποτέ, διότι ο καπιταλισμός έχει τη λογική να «κοινωνικοποιεί» το οικολογικό κόστος –δηλ. να το πασσάρει στην κοινωνία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κόστος δεν υπάρχει… Και δεν είναι μόνο ‘οικονομικό’. Οι καταστροφές συνέβησαν μόλις προχθές. Αυτό που δέν έχουμε καταλάβει είναι ότι ζήσαμε την μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Αττικής, κι ότι πρόκειται για την αρχή του οριστικού της τέλους.
Και δεν πρόκειται για ένα σχήμα λόγου, πομπώδες και στομφώδες, σαν αυτά που διακινούν κάθε μέρα οι έμποροι εντυπώσεων από τηλεοράσεων. Είναι η αλήθεια…
Ας κάνουμε έναν γόνιμο παραλληρισμό. Θα ξέρετε την περίφημη Νήσο του Πάσχα. Κι αν όχι, σίγουρα θα έχετε πετύχει κάπου καμιά φωτογραφία μ’ αυτούς τους πέτρινους «κεφάλες»…
φώτο από τα καμμένα(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ):
Οι πισίνες είναι τα είδωλα του δικού μας πολιτισμού
Η ιστορία της Νήσου έχει ως εξής: Επρόκειτο κάποτε για μια κατάφυτη νήσο, έναν επίγειο Παράδεισο, που διέθετε και του… πουλιού το γάλα. Κάποια στιγμή, έφτασαν στη Νήσο κάποιοι Πολυνήσιοι και την εποίκησαν. Συμπεριφέρθηκαν όμως με απίστευτη αλαζονεία στους πόρους και την οικολογική ισορροπία του νησιού, νομίζοντας ότι η αφθονία θα είναι αιώνια.
Με το πέρασμα των αιώνων, η πάλαι ποτέ κατάφυτη και εύφορη νήσος κατέληξε να πάσχει από υπερπληθυσμό, από ερήμωση και ξηρασία. Οι κάτοικοι, ανάλωσαν και το τελευταίο δένδρο για να θρέψουν τον άπληστο πολιτισμό τους. Ακόμα και τα λατρευτικά αγάλματα (αυτοί οι «κεφάλες» που βλέπετε στην φωτό) έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο. Κάθε φορά που έφτιαχναν ένα, έκοβαν δεκάδες στρέμματα δάσους για να χρησιμοποιήσουν τους κορμούς των δέντρων και το λάδι από το φοινικόδεντρο, για την μεταφορά των αγαλμάτων στους λατρευτικούς χώρους. Μιλάμε για το πετσοκόψιμο του αιώνα.
Που οδήγησαν όλα αυτά; Μα ασφαλώς, το νησί ερημοποιήθηκε. Ο πληθυσμός δεν μπορούσε να τραφεί, το ‘ριξε στον κανιβαλισμό, προτού αποδεκατιστεί εντελώς.
Όσο για το περιβάλλον, οι πρώτοι δυτικοί που έφτασαν εκεί, βρήκαν μόνον ένα θάμνο και αυτούς τους κεφάλες σύμβολο του άπληστου χαμένου, πολιτισμού…
Εάν από την ιστορία, αγαπητέ αναγνώστη, βγάλεις τους Κεφάλες, τους Πολυνήσιους και την Νήσο του Πάσχα και βάλει τα αυθαίρετα και τα αυτοκίνητα, τους Έλληνες και την Αττική, έχεις μπροστά σου μια αυθεντική ιστορία από το μέλλον αυτού του τόπου…
Για τη Νήσο του Πάσχα βλέπε:
http://www.oikologos.gr/News2005/0212.html
Γενικότερα, για την οικολογική παράμετρο και τις… αυτοκτονικές τάσεις που επιδεικνύουν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, είναι πολύ χρήσιμο βιβλίο το: Jared Diamond, Η κατάρρευση, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα 2006.
Με τις υγιές μας…
Σκαντζόχοιρος
Σε ό,τι αφορά στο κεφάλαιο, με βάση μια λογική τύπου «δημιουργική καταστροφή», αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες την Αττική, είναι ‘αντικειμενικά θετικό’ διότι ξανοίγει δρόμους για νέες επενδύσεις, εκτοξεύει την κατασκευαστική δραστηριότητα κ.ο.κ.
Τούτο όμως θα συμβεί μόνο εν μέρει. Διότι, το οικονομικό κόστος από την επικείμενη ερημοποίηση της Αττικής θα είναι απίστευτο. Βεβαίως, δεν πρόκειται να προσμετρηθεί ποτέ, διότι ο καπιταλισμός έχει τη λογική να «κοινωνικοποιεί» το οικολογικό κόστος –δηλ. να το πασσάρει στην κοινωνία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κόστος δεν υπάρχει… Και δεν είναι μόνο ‘οικονομικό’. Οι καταστροφές συνέβησαν μόλις προχθές. Αυτό που δέν έχουμε καταλάβει είναι ότι ζήσαμε την μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της Αττικής, κι ότι πρόκειται για την αρχή του οριστικού της τέλους.
Και δεν πρόκειται για ένα σχήμα λόγου, πομπώδες και στομφώδες, σαν αυτά που διακινούν κάθε μέρα οι έμποροι εντυπώσεων από τηλεοράσεων. Είναι η αλήθεια…
Ας κάνουμε έναν γόνιμο παραλληρισμό. Θα ξέρετε την περίφημη Νήσο του Πάσχα. Κι αν όχι, σίγουρα θα έχετε πετύχει κάπου καμιά φωτογραφία μ’ αυτούς τους πέτρινους «κεφάλες»…
Η ιστορία της Νήσου έχει ως εξής: Επρόκειτο κάποτε για μια κατάφυτη νήσο, έναν επίγειο Παράδεισο, που διέθετε και του… πουλιού το γάλα. Κάποια στιγμή, έφτασαν στη Νήσο κάποιοι Πολυνήσιοι και την εποίκησαν. Συμπεριφέρθηκαν όμως με απίστευτη αλαζονεία στους πόρους και την οικολογική ισορροπία του νησιού, νομίζοντας ότι η αφθονία θα είναι αιώνια.
Με το πέρασμα των αιώνων, η πάλαι ποτέ κατάφυτη και εύφορη νήσος κατέληξε να πάσχει από υπερπληθυσμό, από ερήμωση και ξηρασία. Οι κάτοικοι, ανάλωσαν και το τελευταίο δένδρο για να θρέψουν τον άπληστο πολιτισμό τους. Ακόμα και τα λατρευτικά αγάλματα (αυτοί οι «κεφάλες» που βλέπετε στην φωτό) έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο. Κάθε φορά που έφτιαχναν ένα, έκοβαν δεκάδες στρέμματα δάσους για να χρησιμοποιήσουν τους κορμούς των δέντρων και το λάδι από το φοινικόδεντρο, για την μεταφορά των αγαλμάτων στους λατρευτικούς χώρους. Μιλάμε για το πετσοκόψιμο του αιώνα.
Που οδήγησαν όλα αυτά; Μα ασφαλώς, το νησί ερημοποιήθηκε. Ο πληθυσμός δεν μπορούσε να τραφεί, το ‘ριξε στον κανιβαλισμό, προτού αποδεκατιστεί εντελώς.
Όσο για το περιβάλλον, οι πρώτοι δυτικοί που έφτασαν εκεί, βρήκαν μόνον ένα θάμνο και αυτούς τους κεφάλες σύμβολο του άπληστου χαμένου, πολιτισμού…
Εάν από την ιστορία, αγαπητέ αναγνώστη, βγάλεις τους Κεφάλες, τους Πολυνήσιους και την Νήσο του Πάσχα και βάλει τα αυθαίρετα και τα αυτοκίνητα, τους Έλληνες και την Αττική, έχεις μπροστά σου μια αυθεντική ιστορία από το μέλλον αυτού του τόπου…
Για τη Νήσο του Πάσχα βλέπε:
http://www.oikologos.gr/News2005/0212.html
Γενικότερα, για την οικολογική παράμετρο και τις… αυτοκτονικές τάσεις που επιδεικνύουν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, είναι πολύ χρήσιμο βιβλίο το: Jared Diamond, Η κατάρρευση, Εκδόσεις Κάτοπτρο, Αθήνα 2006.
Με τις υγιές μας…
Σκαντζόχοιρος
Ιθαγενείς 