Για την ελεύθερη πτώση της χώρας στην καρδιά της κρίσης Σκέψεις για το πως θα αποφύγουμε την πρόσκρουση

3 Σεπτεμβρίου, 2008 by ithageneis 3 Σχόλια

Ι

Το οικονομικό και το κοινωνικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα και που έχει βυθίσει τα λαϊκά στρώματα στην ανασφάλεια, δεν μπορεί να καταλογίζεται μόνον σ’ έναν αφηρημένο «νεοφιλελευθερισμό» και σ’ έναν εξ’ ίσου γενικευτικό «δικομματισμό». Όντως, οι πολιτικές που έχουν ακολουθήσει οι κυβερνήσεις από το 1990 κι έπειτα υπήρξαν φιλελεύθερες και οπωσδήποτε τα δύο μεγάλα κόμματα φέρουν πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Το να περιορίζουμε, όμως, τις καταγγελίες μας σ’ αυτούς τους δύο στόχους, ισοδυναμεί με το να αποφεύγουμε συστηματικά να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Θα μπορούσαμε να ονοματίσουμε το τι μας οδήγησε σ’ αυτό το αδιέξοδο: Είναι ο εκσυγχρονισμός ή η ολοκλήρωση του ελληνικού παρασιτισμού. Και θα μπορούσαμε να υποδείξουμε τους φορείς του σχεδίου αυτού: Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, οι μεγαλο-εργολάβοι και οι μεγαλο-προμηθευτές του δημοσίου, οι μηντιάρχες, οι πολιτικές ελίτ του τόπου αλλά και όσοι στελεχώνουν τους ανώτερους ιδεολογικούς μηχανισμούς –οι δημοσιογράφοι και οι πανεπιστημιακοί. Επρόκειτο για ένα ολοκληρωμένο εγχείρημα που ξεκινούσε από την εξωτερική πολιτική, περνούσε στην εσωτερική και έφτανε μέχρι το πεδίο της ιδεολογικής ηγεμονίας –την πάλη για τον ορισμό των ατομικών και των συλλογικών προτύπων.

ΙΙ

Εάν κάτι θα μπορούσε να ανακεφαλαιώσει το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του εγχειρήματος, αυτό είναι ο κοσμοπολιτισμός. Στην εξωτερική πολιτική, αυτός εκφραζόταν ως μία με το αζημίωτο εκχώρηση της ανεξαρτησίας μας στα χέρια του ξένου παράγοντα, των Αμερικανών, αλλά και του περιφερειακού ηγεμόνα, των Τούρκων στρατοκρατών. Στην εσωτερική, ως μία βίαιη προσαρμογή στα φιλελεύθερο υπόδειγμα της παγκοσμιοποίησης, μέσω της διάλυσης του δημόσιου τομέα, της εκποίησης του στο ξένο κεφάλαιο, αλλά και δια της διαμόρφωσης ενός οιονεί δουλοκτητικού συστήματος εκμετάλλευσης των αλλοδαπών εργατών. Στο δε πεδίο της ιδεολογικής ηγεμονίας, μέσω της αποικιοποίησης του φαντασιακού της ελληνικής κοινωνίας με το δυτικό, καταναλωτικό, άκρως ατομικιστικό και μηδενιστικό υπόδειγμα του μοναχικού ανώνυμου πλήθους των μεγαλουπόλεων, δίχως συλλογικές ταυτότητες, παραδόσεις και ιστορική μνήμη.

ΙΙΙ

Η υλοποίηση του σχεδίου αυτού είχε τρεις προϋποθέσεις. Πρώτον, τη συγκρότηση ενός μπλοκ πλατιών κοινωνικών συμμαχιών που θα στήριζαν και θα νομιμοποιούσαν πολιτικά το εγχείρημα αυτό. Δεύτερον, τη δημιουργία ενός επίπλαστου κλίματος ευημερίας που θα αποκοίμιζε τον ελληνικό λαό αμβλύνοντας τα αντιστασιακά του αντανακλαστικά. Τρίτον, τον ασφυκτικό έλεγχο των ιδεολογικών μηχανισμών, των καναλιών, των εφημερίδων αλλά και των πανεπιστημίων, προκειμένου να πειθαρχήσει και η συνείδηση του λαού στα κελεύσματά τους. Και οι τρεις επιτεύχθηκαν με απόλυτη επιτυχία.

Ο εκσυγχρονισμός χρησιμοποίησε την κρατική μηχανή ως τον συλλογικό οργανωτή της διαφθοράς και της ρεμούλας. Έτσι προέκυψε η πλατιά κοινωνική βάση του εκσυγχρονισμού. Αυτή, ξεκινούσε από τα «νέα τζάκια» της Εκάλης, περνούσε στους «Τσουκάτους», αλλά και τους κατασκευαστές των Ελλήνων Ολυμπιονικών– τους λογιών-λογιών Τζέκους του ΣΕΓΑΣ– και κατέληγε μέχρι τους πολιτικούς μηχανικούς της περιφέρειας που λυμαίνονται τα έργα της τοπικής αυτοδιοίκησης, τους λογιών-λογιών προγραμματάκηδες, την συνδικαλιστική γραφειοκρατία κ.ο.κ. Οι μετανάστες παρείχαν την βάση για την συγκρότηση ενός ευέλικτου, ελαστικού εργατικού δυναμικού που απασχολούνταν υπό τους πιο άθλιους όρους, επιτρέποντας έτσι και την συμπίεση των μισθών και την διάσωση της αγοραστικής δύναμης των μεσοστρωμάτων. Οι δε τράπεζες και τα δάνεια έδωσαν την εντύπωση πως καθένας μπορεί να εισέλθει οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμήσει στον παράδεισο των εμπορευμάτων που προσέφεραν τα νέα, μεγάλα πολυκαταστήματα.

Τέλος, στο δε πεδίο των ΜΜΕ και των πανεπιστημίων, ο έλεγχος που ασκούσαν και ασκούν οι εκσυγχρονιστές θυμίζει πραγματική δικτατορία, καθώς δεν υπάρχει μαζική εφημερίδα, κανάλι, ραδιοφωνικός σταθμός ή πανεπιστήμιο όπου να μην κυριαρχούν απόλυτα τα φιλελεύθερα, κοσμοπολίτικα ιδεολογήματα και η εκσυγχρονιστική προπαγάνδα. Η εκστρατεία αυτή περιλάμβανε ταυτόχρονα τους λογιών-λογιών Πρετεντέρηδες και Κακαουνάκηδες να λειτουργούν ως τα καθημερινά εξουσιαστικά φερέφωνα αλλά και τις στρατιές των υψιπετών πανεπιστημιακών και λοιπόν «ειδικών». Αυτοί, υπό την καθοδήγηση του Λιάκου και της Φραγκουδάκη ανέλαβαν να ετοιμάσουν την ελληνική εκδοχή της εκπαίδευσης της αμάθειας που θα προετοιμάσει τους δίχως ταυτότητα υπερεξειδικευμένους ηλίθιους του μέλλοντος. Η απόπειρά τους εκφράστηκε μέσω της αποψίλωσης της Ιστορίας από κάθε αντιστασιακή εκδήλωση του ελληνικού λαού (τις αντιστάσεις των Ελλήνων έναντι της Οθωμανοκρατίας, την επανάσταση του ’21, την Εθνική Αντίσταση κ.ο.κ.), από την δια των νέων βιβλίων γλώσσας, μαθηματικών εισαγωγή των προτύπων αξίες της χρηστικότητας και της επιχειρηματικότητας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης κ.ο.κ.

ΙV

Η πρόοδος του εκσυγχρονισμού σήμαινε, λοιπόν, μία τρομακτική οπισθοδρόμηση για την χώρα. Η επικράτησή του σήμανε την μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε έρημο. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων υπήρξαν σαρωτικές. Οι άρχουσες τάξεις αποεδαφικοποιήθηκαν πλήρως, προσχωρώντας για μια χούφτα δολάρια στον αμερικανισμό και τον νέο-οθωμανισμό. Τώρα κάνουν μπίζνες στα Βαλκάνια σε στενή συνεργασία με Αμερικανούς και Τούρκους στρατοκράτες εις βάρος της ίδιας τους της χώρας. Στο εσωτερικό, ο εκσυγχρονισμός σήμανε την εκχώρηση νευραλγικών πτυχών του δημοσίου τομέα στο ξένο κεφάλαιο· την παραχώρηση ενός μεγάλου κομματιού του δημόσιου πλούτου στους μεγαλο-εργολάβους και τους μεγαλο-προμηθευτές· την διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας και την απόλυτη βασιλεία του παρασιτισμού· την μεταβολή μας εντέλει σε μια χώρα γκαρσονιών που παρέχουν υποβαθμισμένων τουριστικές υπηρεσίες. Και βεβαίως, ότι άφησαν όρθιο οι καταστροφικές πολιτικές που υπαγόρευε η εκσυγχρονιστική πολιτική ήρθε να το αποτελειώσει ο ίδιος ο νεοέλληνας συνεπαρμένος από τα νέα πρότυπα και ήθη. Έτσι, επικράτησε ολοκληρωτικά το μοντέλο του μοναχικού, ανοϊκού εγωκράτη κανιβάλου, που αξιολογεί τα πάντα με βάση το χρήμα και που ξοδεύει τις μέρες του μπροστά στην τηλεόραση, καταναλώνοντας ότι του πουν οι διαφημίσεις, μην μπορώντας να παραγάγει τίποτε άλλο πέρα από σκουπίδια.

V

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που σήμερα εδώ στην Ελλάδα ζούμε μια μεγάλη αντίφαση. Γιατί ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο ο φιλελευθερισμός, η κυριαρχία των Αμερικανών και η παγκοσμιοποίηση υποχωρούν υπό το βάρος της οικονομικής και της περιβαλλοντικής κρίσης, της ανόδου νέων παγκόσμιων πόλων ισχύος (Κίνα, Ρωσία) ή ακόμα και της επικράτησης αντι-παγκοσμιοποιητικών, νεοσοσιαλιστικών κυβερνήσεων –όπως συμβαίνει στη Λ. Αμερική–, στην Ελλάδα τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Στο εξωτερικό μέτωπο, επιτείνεται η εκστρατεία της διάλυσης και του πολύ-κατακερματισμού της ευρύτερης περιοχής, ενώ το σχέδιο της αμερικανο-τουρκικής ηγεμονίας στη βαλκανική προχωράει γοργά και στην Κύπρο οι Αμερικανοβρετανοί επιχαίρουν τις προσπάθειες του Δ. Χριστόφια να επαναφέρει έμμεσα στις συνομιλίες με τον Ταλάτ ό,τι προσπάθησε να περάσει ο Ανάν με το σχέδιό του. Και είναι τόσο αρνητικές οι εξελίξεις αυτές, ώστε κινήσεις όπως οι ενεργειακές συμφωνίες με τους Ρώσους, ή η στάση μας στο Βουκουρέστι να καταλήγουν εντέλει εξαιρέσεις στα πλαίσια μιας πολιτικής που κινείται στην απόλυτα αντίθετη κατεύθυνση. Στο εσωτερικό πεδίο, το πολιτικό σκηνικό έχει καταρρεύσει παντελώς μέσα σ’ έναν οχετό σκανδάλων και διαπλοκής. Η κυβέρνηση προωθεί με τον μεγαλύτερο φανατισμό, σε μια στιγμή που η διεθνής περιβαλλοντική-οικονομική κρίση χτυπάει την πόρτα του ελληνικού νοικοκυριού, φιλελεύθερες πολιτικές στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Οι ανισότητες εντείνονται και ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται. Η επίταση των μεταναστευτικών ρευμάτων και η απουσία οποιασδήποτε πολιτικής ενσωμάτωσής τους στην ελληνική κοινωνία γεννά το γκέτο και την αντιπαράθεση. Τέλος, η δε κοινωνία, αν και έχει πλέον απεμπλακεί από τον δικομματισμό στρεφόμενη έντονα είτε προς τον «κανέναν» είτε στην χαλαρή ψήφο διαμαρτυρίας, αδυνατεί να βρει ή να οργανώσει από μόνη της οποιαδήποτε εναλλακτική λύση. Την ίδια στιγμή οι εφοπλιστές εκφράζουν δειλά-δειλά την επιθυμία τους να διαμορφώσουν και να χρηματοδοτήσουν την Ελληνική εκδοχή του Μπερλουσκονισμού…

VI

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, βρισκόμαστε σήμερα έξω από τις εγκαταστάσεις της ΔΕΘ, προκειμένου να διαδηλώσουμε εναντίον των κυβερνητικών πολιτικών.

Δυστυχώς, όμως, οι διαδηλώσεις στη ΔΕΘ τείνουν να αποκτήσουν εθιμοτυπικό –και για κάποιους προσχηματικό– χαρακτήρα. Διότι, όπως είπαμε και στην αρχή, διστάζουν ή δεν επιθυμούν να θίξουν αυτό που βρίσκεται πίσω από τις άλλοτε πράσινες και σήμερα μπλε πολιτικές. Την καταστροφική κοσμοπολίτικη και φιλελεύθερη στρατηγική των ελληνικών αρχουσών τάξεων, η οποία έχει υποθηκεύσει εξ’ ολοκλήρου το μέλλον του ελληνικού λαού. Υπ’ αυτή την έννοια, οι κινητοποιήσεις, αν θέλουν κάποτε να προσλάβουν τις διαστάσεις των πραγματικών λαϊκών κινητοποιήσεων και να πάψουν να είναι το πρώτο φθινοπωρινό αγωνιστικό ραντεβού του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή μια ακόμα καμπή στην επικοινωνιακή μάχη του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τον τηλεθεατή ότι διατηρεί τις αξιώσεις για να υποκαταστήσει το Πα.Σο.Κ στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων, θα πρέπει να μιλήσουν για τους πραγματικούς υπεύθυνους και τα πραγματικά αίτια της κρίσης.

Πρέπει, δηλαδή, να «σηκώσουμε έναν άλλο πύργο, ατίθασο, απέναντί τους». Να προκαλέσουμε την φιλελεύθερη και κοσμοπολίτικη στρατηγική των αρχουσών τάξεων σε όλες της διαστάσεις της. Από τις επιλογές στην εξωτερική πολιτική και την αποδοχή του αμερικανισμού και του νέο-οθωμανισμού, στο καθεστώς της εκποίησης του πλούτου της χώρας, τον παρασιτισμό, τη διάλυση του παραγωγικού ιστού, την αποδόμηση της εκπαίδευσης μέχρι την εγωκρατία και τον καταναλωτισμό. Να οικοδομήσουμε ένα εναλλακτικό μοντέλο στηριγμένο στην εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Μια στρατηγική προσανατολισμένη σε έναν πατριωτικό, αντιαμερικανικό, αντιφιλελεύθερο άξονα ισότιμης βαλκανικής συνεργασίας που θα αναλάβει να αποκρούσει την επιβολή που ασκεί ο αμερικανοτουρκικός άξονας στην περιοχή. Ένα μοντέλο που να βασίζεται στην τοπικοποίηση της παραγωγής, στην αυτάρκεια της χώρας, την ανεξαρτησία της από ενεργειακά καρτέλ. Την ενίσχυση του παρεμβατικού, προστατευτικού χαρακτήρα του κράτους έναντι των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και στην αναζωογόνηση της περιφέρειας μέσω του κοινοτισμού και των άμεσων μορφών δημοκρατίας. Ένα μοντέλο που θα θέτει τέλος στην αδηφάγο μεγέθυνση και στην παντοδυναμία του εμπορεύματος, που θα γλιτώσει τον άνθρωπο και τη φύση από την μόλυνση, την εκποίηση στους μηχανισμούς της αγοράς και εν τέλει την υπαρξιακή και την περιβαλλοντική καταστροφή. Μία πρόταση, τέλος, που θα αποκαθιστά τις παραδόσεις της συνεργατικότητας και της αλληλεγγύης, την προτεραιότητα που είχε στην ελληνική κοινωνία η σχέση έναντι της χρήσης, παραδόσεις που έθαψε το μοντέλο του ομφαλοσκόπου καταναλωτή. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να ξαναδώσουμε όραμα σε μια κοινωνία που παραπαίει στον κυνισμό και την απελπισία. Και τότε, ο παλμός, η μαζικότητα και οι συγκρούσεις που θα δίνουμε στους δρόμους θα αποκτήσουν το νόημα, την ένταση και το βάθος που η ίδια η συγκυρία απαιτεί.

Περιοδικό Άρδην.

Εφημερίδα Ρήξη.

Ιθαγενείς (νέοι του Άρδην και της Ρήξης)