Λοιπόν, καλές οι ντεμπορικές αναζητήσεις του Χάμπτι, αλλά τριγύρω γίνεται της μουρλής. Γι’ αυτό ας αφήσουμε λιγουλάκι τις υποκειμενικές αναζητήσεις κι ας ασχοληθούμε με την αυτοκρατορία.
Πλέον, θα ήταν κοινότοπο να επαναλάβουμε ότι ζούμε την παρακμή, το τέλος της αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Στην κυριολεξία, όμως, αυτό συμβαίνει.
Γι’ αυτό και οι ιθύνοντές της σπεύδουν σε ένα τελευταίο (απονενοημένο διάβημα). Λίγο πριν ο υιός Μπους αποχαιρετίσει τον Λευκό Οίκο, πραγματοποιούν μία αντεπίθεση σε όλα τα επίπεδα, προκειμένου να οριοθετήσουν την πολιτική της επόμενης αμερικανικής κυβέρνησης –ανεξαρτήτως εάν αυτή θα είναι του Ομπάμα ή του Μακέιν.
Γι’ αυτό ταυτόχρονα, οι Αμερικάνοι, το Ισραήλ και οι κατά τόπους σύμμαχοί τους, κινούνται απειλητικά προς όλα τα αζιμούθια:
α) Επέτρεψαν τον Αύγουστο στη Γεωργία να κάνει τις κινήσεις της στην Οσετία, με στρατό εκπαιδευμένο από αυτούς
β) Έχουν κλιμακώσει την αντιπαράθεση στη Λατινική Αμερική στηρίζοντας ανοιχτά τις αποσχιστικές τάσεις των πλούσιων ανατολικών επαρχιών της Κολομβίας.
γ) Έχουν εξαπολύσει, από τις αρχές Ιουλίου, μία αντεπίθεση στο Αφγανιστάν, η οποία μάλιστα, σύμφωνα με εντολή του ίδιου του Μπους, θα επεκταθεί και εντός των εδαφών του Πακιστάν, παρά την εκπεφρασμένη αντίθετη θέση του πακιστανικού στρατού.
δ) Ανήγγειλαν την έγκριση ακόμα περισσότερων κονδυλίων με σκοπό την «ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν», τη στήριξη του Ισραήλ κ.ο.κ.
Η πανουργία της Ιστορίας
Τα νεοσυντηρητικά γεράκια και οι σιωνιστές, όμως, υπολογίζουν δίχως τον ξενοδόχο, που στην περίπτωσή μας είναι η ίδια η αντικειμενική τροπή των πραγμάτων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κόσμος μας έχει αλλάξει ήδη, ότι η μονοπολικότητα επάνω στην οποία θεμελίωνε η αυτοκρατορία την πλανητική της κυριαρχία είναι παρελθόν, ότι έχει υποκατασταθεί από μία πολυπολικότητα η οποία συντίθεται από αναδυόμενους, κραταιούς περιφερειακούς πόλους ισχύος: Τον Λατινοαμερικανικό (Βενεζουέλα, Βραζιλία, Αργεντινή, Βολιβία) κ.ο.κ., τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία.
Τα αυτοκρατορικά επιτελεία δρουν σε κεκτημένη ταχύτητα και δεν έχουν κατανοήσει την πραγματικότητα αυτή, με αποτέλεσμα να πατάνε την μία μπανανόφλουδα μετά την άλλη: Να μην μπορούν να προβλέψουν, λογουχάρη, την αντίδραση της Ρωσίας ή την αντίδραση της Βενεζουέλας και της Βραζιλίας (χώρες οι οποίες με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο αμφισβήτησαν, όχι μόνο τις συγκεκριμένες αμερικανικές πολιτικές αλλά το γενικό δικαίωμα των ΗΠΑ να παρεμβαίνουν σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης), καταλήγοντας να παρατηρούν αποσβολωμένοι την καταρράκωση του άλλοτε αδιαμφισβήτητου διεθνούς κύρους.
Έτσι, για παράδειγμα, οι Λατινοαμερικάνοι έχουν αρχίσει να καλούν ανοιχτά σε έναν νέο πανηπειρωτικό απελευθερωτικό εγχείρημα, που θα συνεχίζει στην παράδοση του μεγάλου βολιβαριανού αγώνα για την ανεξαρτησία, και που θα ανατρέψει το δόγμα Μονρόε πετώντας έξω από την Ν. Αμερική τον φασιστικό, ιμπεριαλιστικό άξονα Ουάσιγκτον-Τελ Αβίβ. Ενώ, στην Κεντρική Ασία, ο πακιστανικός στρατός, αντιδρώντας στην επέκταση των αμερικανικών επιχειρήσεων στα εδάφη τους, προκάλεσε το πρώτο θερμό επεισόδιο στη μεθώριο, αναγκάζοντας σε υποχώρηση τα αμερικανικά στρατεύματα. Κι αυτά που αναφέρουμε εδώ δεν είναι παρά μία πρόχειρη σταχυολόγηση από την επικαιρότητα. Σίγουρα, όποιος ενδιαφέρεται να ψάξει συστηματικότερα θα βρει εκατοντάδες άλλες ειδήσεις που συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Γιάπηδες εναντίον Γερακιών
Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα των αυτοκρατορικών συστημάτων αφορά στο υψηλότατο επίπεδο διασύνδεσης των επιπέδων. Στο ότι, στην περίπτωσή μας, υπάρχει καθεστώς απόλυτης αλληλεπίδρασης μεταξύ εξωτερικής κι εσωτερικής πολιτικής, ότι η πλανητική στρατηγική είναι σε θέση να κρίνει την εσωτερική οικονομική κατάσταση και την ευημερία του μέσου Αμερικάνου.
Έτσι, είναι σαφές πως η αποτυχία της αυτοκρατορικής στρατηγικής των ΗΠΑ στο εξωτερικό έχει προκαλέσει πολλαπλούς κλυδωνισμούς στο εσωτερικό. Δεν μιλάμε μόνον για την εκτόξευση του ελλείμματος, την υπερδιόγκωση του χρέους και την πιστωτική κρίση που μαστίζει σήμερα τις Η.Π.Α.
Αυτή η κατάσταση έχει επιπλέον προκαλέσει κλυδωνισμούς στο ίδιο το αυτοκρατορικό μπλοκ εξουσίας. Ιδού ένα παράδειγμα.
Πριν από λίγο καιρό, στελέχη της Shell ήρθαν σε σύγκρουση με νεοσυντηρητικούς κύκλους γύρω από την πρόθεση της εταιρείας να διοργανώσει ένα συνέδριο στην Τεχεράνη με θέμα την «αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Ισλαμικής Δημοκρατίας».
Οι νεοσυντηρητικοί, έχοντας στο νου τους την ευρύτερη αυτοκρατορική στρατηγική, επιτέθηκαν στους πετρελαιάδες διότι αμφισβητούν έμπρακτα (και μάλιστα από τα μέσα) την στρατηγική της διεθνούς απομόνωσης του Ιράν. Από την πλευρά τους, οι πετρελαιάδες τους έγραψαν κανονικότατα επιμένοντας στην χρηματοδότηση και την οργάνωση του συνεδρίου. Ο λόγος είναι απλός: Οι γιάπηδες έχουν ήδη αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική των γερακιών και των σιωνιστών είναι καταστροφική ακόμα και για τις ίδιες τους τις τσέπες, γεγονός που προκαλεί ισχυρούς τριγμούς στο εσωτερικό των αυτοκρατορικών επιτελείων. Ως προς αυτό, δεν είναι τυχαίο ότι οι καθαρόαιμοι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι των ΗΠΑ, εκείνοι που ασχολούνται πολύ περισσότερο με το εμπόριο και διόλου με τον πόλεμο, σαφέστατα προτιμούν την εκδοχή της «μαλακής» δύναμης που αντιπροσωπεύει ο Ομπάμα, παρά τον Μακέιν.
Η κεκτημένη ροπή των πραγμάτων, όμως, προπορεύεται της βουλήσεως. Κι όσο το κλίμα στραβώνει, άλλο τόσο πιο πιθανόν είναι να το καταβροχθίσει ο γάιδαρος.
Έτσι, σήμερα, μαθεύτηκε η πτώχευση της τέταρτης μεγαλύτερης επενδυτικής τράπεζας στις Η.Π.Α., της Λέμαν Μπράδερς, γεγονός που σαφέστατα αποδεικνύει ότι το ζενίθ της κρίσης δεν είναι πίσω μας αλλά μπροστά μας.
Τα πράγματα βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή. Ένας γίγαντας σε πτώση, ο οποίος μάλιστα μόλις τώρα, έπειτα από απανωτά χαστούκια, αντιλαμβάνεται ότι πλέον δεν έχει την δύναμη για τσαμπουκάδες, αλλά και ότι οι άλλοι έχουν δυναμώσει αρκετά ώστε να καγχάζουν με τα νταβατζιλίκια του, είναι πολύ πιθανόν να χάσει τον έλεγχο και να γίνει ακόμα πιο επικίνδυνος.
Σε κάθε περίπτωση ας πούμε ότι επιβεβαιώνεται το ρητό του προέδρου Μάο. Ότι επικρατεί «μεγάλη αναταραχή» στο διεθνές σύστημα, πράγμα που συνιστά μία «θαυμάσια κατάσταση» για οποιαδήποτε δύναμη θέλει να το αμφισβητήσει.
Ας ελπίσουμε ότι οι δικοί μας οι μούτσοι θα το αντιληφθούν αυτό, και θα πάψουν να κουνάν την ουρά τους σαν τα κανίς που γυρεύουν από το αφεντικό τους κοκκαλάκι…
Σκαντζόχοιρος
Ιθαγενείς 