Αφιέρωμα για τη Μετανάστευση (τεύχος 77 του περιοδικού Άρδην

Η μετανάστευση αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα της Ελλάδας σήμερα, ένα ζήτημα που αφορά τόσο στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, όσο και στην εσωτερική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Καθορίζει και ορίζει κυριολεκτικώς τα πάντα. Η ελληνική κοινωνία και πολιτική, πριν και μετά το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα, αποτελεί μια ριζικά διαφορετική κοινωνία. Οι κοινωνικές τάξεις, οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις και, προπαντός, η κοινωνική συνείδηση πρέπει να ιδωθούν με καινούργιο βλέμμα, πριν και μετά τη νέα μεγάλη “μετανάστευση των λαών”, η οποία και συνεχίζεται, με απρόβλεπτη συνέχεια και συνέπειες.
Διαφορετική ήταν η πολιτισμική ταυτότητα των Ελλήνων πριν το μεγάλο πρόσφατο μεταναστευτικό κύμα, διαφορετική ήταν η σχέση τους με αξίες και πρότυπα, καθώς και η αντίληψή τους για τον άλλον και τις σχέσεις μαζί του, για την ταυτότητά τους. Διαφορετική ήταν η εθνική συνείδηση και είναι βέβαιο πως πρέπει να αναζητηθεί μια νέα συνείδηση, μια νέα ταυτότητα, μια νέα αντίληψη για το έθνος μας, ως συνέπεια του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος.
Στην ιστορική εμπειρία της ανθρωπότητας, και ειδικότερα του ελληνικού κόσμου, το μεταναστευτικό φαινόμενο αποτελεί μια αποφασιστική και σε κάποιες περιόδους τη σημαντικότερη συνιστώσα. Οι μεγάλες μεταναστεύσεις της αρχαιότητας διαμόρφωσαν το πρόσωπο του ελληνικού πολυφυλετικού (Ιώνες, Δωριείς, Αχαιοί, Αιολείς), πολεοκρατικού έθνους της αρχαιότητας. Την ίδια περίοδο, ελληνικοί πληθυσμοί θα μεταναστεύσουν σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ στους ελληνιστικούς χρόνους οι Έλληνες θα φτάσουν μέχρι τα βάθη της Ασίας.

Η δίκη του Θ. Κολοκοτρώνη το 1834, Οι αδέκαστοι δικαστές Πολυζωίδης -Tερτσέτης

Σαν σήμερα, στις 16 Απριλίου του 1834, ξεκίνησε η δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Δημήτριου Πλαπούτα με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του βασιλιά Όθωνα. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που φυλακίστηκε. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του είχαν συλληφθεί και φυλακιστεί στο Ναύπλιο.

Γιώργος Καλογήρου – «Πρός Αμμόχωστο»

Το ανολοκλήρωτο 1821 (τρυκάκι)

Τότε, οι αβράκωτοι Έλληνες εξεγέρθηκαν ενάντια στον κατακτητή και πορεύτηκαν στους δρόμους της ελευθερίας, ενάντια στα σχέδια της ευρωπαϊκής Ιεράς Συμμαχίας, που ήθελε τους λαούς να παραμείνουν κάτω από τη μπότα του δεσποτισμού. Τότε, οι επαναστατημένοι Έλληνες, με τα κουρέλια τους και όπλα την αντιστασιακή παράδοση των κοινοτήτων και της κλεφτουριάς, έγραψαν μια από τις λαμπρότερες σελίδες των αγώνων των λαών για ελευθερία και δημοκρατία: Το 1821, η έφοδος των ξυπόλητων προς τον ουρανό, υπήρξε ταυτόχρονα η αρχή του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και του τέλους της δεσποτικής κυριαρχίας της Ιερής Συμμαχίας στην Ευρώπη.

Σχεδόν 200 χρόνια μετά, η ιστορία μας βρίσκει, γονατισμένους, ραγιάδες των τραπεζών και της κατανάλωσης, μια χώρα υπό πτώχευση που ετοιμάζεται να μπει υπό πολλαπλή, διεθνή κηδεμονία. Μέσα στη χώρα, αλωνίζει η πιο ξεφτυλισμένη άρχουσα τάξη που είδε ποτέ ο τόπος, ενώ τριγύρω της έχουν μαζευτεί όλα τα αρπακτικά: Οι μεγάλες αμερικάνικες τράπεζες και το ΔΝΤ, οι Γερμανοί-κηδεμόνες της Ευρώπης, οι νεο-οθωμανοί, πραγματικοί κυρίαρχοι στην Βαλκανική και την Ανατολική Μεσόγειο.

Η επανάσταση του 1821 ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Η λευτεριά μας είναι λειψή και υπονομευμένη. Ο αγώνας για την εθνική, την κοινωνική, και την οικολογική απελευθέρωση του τόπου μας όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος. Γι’ αυτό και οι καθηγητάδες και οι διανοούμενοι του καθεστώτος μισούν το 1821, το υποβαθμίζουν και το συκοφαντούν. Γι’ αυτό και οι κυβερνήτες σήμερα ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ, είναι στις Βρυξέλλες και κανονίζουν το ξεπούλημά της χώρας.

ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΙΕΡΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΥ

Κατεβάστε το τρυκάκι σε μορφή .pdf

Έθνος, παγκοσμιοποίηση και καπιταλισμός

Ακολουθεί ένα κείμενο-παρέμβαση σε συζήτηση που έκαναν οι Ιθαγενείς το Σάββατο  6/02, για το έθνος των καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση. Πρόκειται για την πρώτη συνάντηση ενός κύκλου συζητήσεων σκοπός του οποίου είναι να διερευνήσει θεωρητικά το πώς λειτουργεί αφ’ ενός το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και αφ’ ετέρου, πώς εξελίσσεται η σχέση του με τις εθνικές συλλογικές οντότητες. Τούτο ‘δω καταπιάνεται κυρίως με ορισμένες όψεις της συγκρότησης του Παγκόσμιου Καπιταλιστικού συστήματος…

Ένας από εμάς

Κυριάκος Μάτσης

«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής»

Ο Κυριάκος Μάτσης γεννήθηκε στο Παλαιχώρι της επαρχίας Λευκωσίας στις 23.1.1926. Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό σχολείο του χωριού, πηγαίνει στο Γυμνάσιο της Αμμοχώστου, όπου διακρίνεται για την πνευματική και εθνική του δράση. Φοίτησε στη Γεωπονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου ανέπτυξε μεγάλη δράση και χάρη στα ρητορικά του προσόντα διακήρυττε τις απόψεις του για την Κύπρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, τον αποκαλεί «αηδόνι της Κύπρου», όταν τον ακούει να μιλά με πάθος για το Κυπριακό σε κάποια φοιτητική εκδήλωση. Το 1956, παρόλο που ήταν ήδη ενταγμένος στον Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. ιδρύει την Εθνική Φοιτητική Ένωση Κυπρίων Θεσσαλονίκης (Ε.Φ.Ε.Κ.) δείχνοντας την προσπάθεια να προωθήσει τον αγώνα για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα σε ολόκληρο τον Ελληνισμό.

Την 1η Απριλίου 1955 αρχίζει ο Εθνικό-απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ. Γράφει ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής στα απομνημονεύματά του:

«Ο Μάτσης εκ των πρώτων κατετάγη εις την Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος, αγνός και τίμιος, υπόδειγμα, εις τους υφισταμένους του εμψυχωτής, εισήλθεν εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας και την δίψαν να επιτελέσει έργον μεγάλο».

Με την κατηγορία ότι ανήκει στην ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης συλλαμβάνεται από τους Άγγλους αποικιοκράτες στις 9 Ιανουαρίου 1956 και τον αποστέλλουν στα ανακριτήρια της Ομορφίτας. Ο Μάτσης αρνείται να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία όσον αφορά την οργάνωση. Τέτοια αξιοπρέπεια και πίστη στον αγώνα δεν την περίμεναν οι στυγνοί ανακριτές. Γι’ αυτό θα τον απομονώσουν και θα υποστεί τα φρικτότερα των βασανιστηρίων: Χτυπήματα, αϋπνία, ηλεκτροσόκ, αδιάλειπτες και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανακρίσεις. Σε καμία όμως περίπτωση η ψυχή του δεν λυγίζει.

Ο Στρατάρχης Χάρντινγκ επιχειρεί να τον εξαγοράσει για να καταδώσει τον Διγενή, με το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών. Ο Κυριάκος Μάτσης, όμως, δίνει μάθημα αγωνιστικής αρετής στους βασανιστές του και είχε το θάρρος να βροντοφωνάξει κατάμουτρα στον σκληρό αποικιοκράτη Χάρντινγκ, κτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι:

«Εξοχότατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας».

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956, ο Κυριάκος Μάτσης δραπετεύει και διορίζεται Τομεάρχης της επαρχίας Κερύνειας. Στις 19 Νοεμβρίου του 1958 ο Μάτσης, ύστερα από προδοσία, βρισκόταν στο καταφύγιό του, περικυκλωμένος από Άγγλους στρατιώτες. Τελευταία πράξη, της αέναης πάλης του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν μέσα από το κρησφύγετό του στο Δίκωμο, βροντοφώναξε στη μία και τριάντα το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958:

«Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».

Ήταν έτοιμος για τον θάνατο. Τον είχε προβλέψει στα γράμματά του, τον είχε αναλύσει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του, τον είχε με σιγουριά καταγράψει στο ημερολόγιό του, τον είχε τραγουδήσει. Είχε υπογραμμίσει στο βιβλίο «Σιδηρά Διαθήκη» του Δημητρακοπούλου:

«Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπον του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!».

Τρία πράγματα σκέφτηκε να κάνει: να κάψει τα έγγραφα της ΕΟΚΑ, να διώξει τους δύο συντρόφους του και να γεμίσει το όπλο του. Οι Άγγλοι αν και πολύ περισσότεροι φοβήθηκαν και προτίμησαν τη σιγουριά της ρίψης χειροβομβίδων. Ο Μάτσης εκείτετο διαμελισμένος από την έκρηξη της χειροβομβίδας στο μικρό του κρησφύγετο, αλλά η ψυχή του είχε βρει τη θέση της στο πάνθεον των ηρώων.

Έντεκα μήνες πριν από το πέρασμα τού Μάτση στην αθανασία, σε επιστολή προς τους γονείς του, φανερώνει το πώς θα αντιμετώπιζε το τελευταίο προσκλητήριο της πατρίδος:

«Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτήν. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα».

Ο Μάτσης υπήρξε λαμπρός επαναστάτης και πιστός στο σκοπό του Αγώνα που διεξήγαγε, την Απελευθέρωση-Αυτοδιάθεση και ένωση της Κύπρου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί που καταχραστήκανε το όνομά του. Ο θάνατός του δείχνει ότι θυσιάστηκε μόνον δια την Ελλάδαν και την Ένωσιν κι όχι για να χρησιμοποιεί κανείς σήμερα το όνομά του σε μεγαλόστομες διακηρύξεις.

«Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι, Έλληνες, Εβραίοι… Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτώ της, κυρίαρχοί της».

Αυτή η φράση αποτυπώνει χαρακτηριστικά το πώς ήθελε να δει ο αγωνιστής του ΕΟΚΑ, Κυριάκος Μάτσης την Κύπρο. Ελεύθερη για τους ανθρώπους που ζούσαν πάνω της.

Πενταδάκτυλος

…Για το Πολυτεχνείο

(κάντε «κλίκ» στην φωτογραφία για να δείτε το κανονικό μέγεθος)

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου

ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς

όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια

λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους

όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία

για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη

όταν ακούω να γελούν

όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη

κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες

κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή

θ’ ανοίξω το στόμα μου

θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες

στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια

οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους

ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Μ. Κατσαρός

Δείτε επίσης τα κείμενα

Γ. Χατζόπουλος: Για την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973

Γ. Καραμπελιάς: Τι πέτυχε η Χούντα;

Γ. Καραμπελιάς: Το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα

Κριτική των εμπορευματικών σχέσεων

Στις προηγούμενες θέσεις έδειξα ότι η μαζική μείωση της διάρκειας της εργασίας είναι 1) δυνατή εξαιτίας της αυτοματοποίησης και 2) αναγκαία ώστε όλοι να μπορούν να εργάζονται, και να εργάζονται λιγότερο και καλύτερα

Σ’ αυτή την επόμενη θέση θέλω να δείξω πως αυτό που είναι δυνατό και αναγκαίο είναι επίσης επιθυμητό, δηλαδή: πως η εξάλειψη της μισθωτής ετερόνομης εργασίας σαν κύριας απασχόλησης αποτελεί τον όρο (αναγκαίο αλλά όχι αρκετό) για την απελευθέρωση και την καλυτέρευση της ύπαρξης όλων. Κάνοντας αυτό, θα ξανασυνδεθώ με τις αρχικές επιδιώξεις του εργατικού κινήματος: η χρήση του καπιταλισμού, η άρνηση του καταναγκασμού στη μισθωτή εργασία και η άρνηση της επικυριαρχίας υπήρξαν μέσα σε αυτό αξεδιάλυτα δεμένες.

Εκείνο που πραγματικά τίθεται σε αμφισβήτηση μέσα από την αμφισβήτηση της μισθωτής εργασίας είναι η κεντρικότητα της οικονομικής διάστασης: δηλαδή η σημασία αυτής της σφαίρας όπου το κάθε πράγμα γίνεται με το μοναδικό στόχο της ίσης ανταλλαγής με κάτι άλλο, ενώ δεν αξίζει τίποτα σαν αυτό που είναι, κανένα δεν έχει σαν σκοπό αυτό το ίδιο σαν τέτοιο. Ακριβώς από το γεγονός ότι αναγάγει τα πάντα σε οικονομικές κατηγορίες, ο καπιταλισμός είναι ένας αντί- ουμανισμός. Και σαν τέτοιος αντιμετωπίσθηκε και πολεμήθηκε από το εργατικό κίνημα στα πρώτα του βήματα. Οι πιο βασικές και ριζικές εργατικές διεκδικήσεις υπήρξαν οι αγώνες ενάντια στην οικονομική λογική, ενάντια στην αντίληψη του κέρδους, της ανταλλαγής, της ποσοτικής αποτίμησης της εργασίας και του πλούτου.

Οι μη οικονομικές δραστηριότητες αποτελούν την ίδια την ουσία της ζωής. Περιλαμβάνουν όλα όσα γίνονται όχι για τα χρήματα αλλά από φιλία, αγάπη, συμπόνια, επιθυμία για προσφορά βοήθειας- ή για την ικανοποίηση, την απόλαυση, τη χαρά που μας δίνει η ίδια η δραστηριότητα τόσο στην εξέλιξη όσο και στο αποτέλεσμά της.

Σε όλους τους προκαπιταλιστικούς πολιτισμούς, αυτές οι χωρίς πληρωμή δραστηριότητες ήταν εντεταγμένες στις παραγωγικές εργασίες. Αυτές οι τελευταίες ακολουθούσαν το ρυθμό των γιορτών, με τα τραγούδια και τους χορούς τους, τα εργαλεία τους ήταν στολισμένα κ.λπ. Με λίγα λόγια υπήρχε μια «λαϊκή τέχνη» που ενσωμάτωνε τις εργασίες μέσα στη ζωή μεταβάλλοντάς τες σε τρόπο ζωής που είχε νόημα και αξίες. Δεν πρόκειται να αρνηθούμε ότι οι συνθήκες ζωής ήταν σκληρές, οι στερήσεις πολλές, η επιβίωση ανασφαλής- ούτε ακόμα ότι οι ισχυροί κυριαρχούσαν μέσα από τη καταπίεση, την ωμότητα, την αυθαιρεσία. Το ζήτημα είναι να κάνουμε φανερό ότι οι εργασίες ήταν επίσης ένας τρόπος εγκατάστασης στο παρόν, ένας τρόπος να βρίσκεσαι σε επαφή με τους άλλους και με τον κόσμο, ότι με λίγα λόγια, εργασία, πολιτισμός και ζωή δεν ήταν διαχωρισμένες διαδικασίες.

Από την άλλη πλευρά, οι εμπορευματικές σχέσεις δεν κυριαρχούσαν στις κοινωνικές και διατομικές σχέσεις. Αυτές διέπονταν από μη οικονομικές και μη χρηματικές ανταλλαγές- και κυρίως σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, κωδικοποιημένες ή όχι- που αποτελούν λιγότερο ή περισσότερο υποβαθμισμένες μορφές των σχέσεων γενναιοδωρίας και δώρου που είναι και η αρχέγονη μορφή ( από οντολογική και όχι ιστορική άποψη) της αναγνώρισης του άλλου σαν άλλο εαυτό.

Η «ευχαρίστηση» να δίνεις, να «ευχαριστείς», να συνδράμεις, να προσφέρεις και να δέχεσαι χωρίς αντάλλαγμα, είναι εγγενής στην αγάπη, την τρυφερότητα, την αφοσίωση, την φιλία, την αλληλεγγύη, με λίγα λόγια σε όλες τις σχέσεις με τους άλλους, βιωμένες σαν αμοιβαίο πλούτισμα της ύπαρξής μας και χωρίς τις οποίες η ζωή χάνει κάθε νόημα και «δεν αξίζει να τη ζει κανείς».

Αντίθετα, ο βιομηχανισμός επέβαλε την εργασία σαν καθαρά λειτουργική δραστηριότητα, χωρισμένη από τη ζωή, ακρωτηριασμένη από την πολιτιστική της διάσταση και αποκομμένη από τον ιστό των ανθρώπινων σχέσεων. Η εργασία έπαψε να είναι ένας τρόπος να ζει και να δρα κανείς μαζί με τους άλλους, ο χώρος εργασίας έπαψε να είναι χώρος ζωής, ο εργάσιμος χρόνος είναι χρόνος προσαρμοσμένος στις εποχές και τους βιολογικούς ρυθμούς. Κύριος στόχος κάθε δραστηριότητας είναι το χρήμα, με τη μορφή του κέρδους ή του μισθού, και όχι, η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση που προσφέρει. Η επικράτηση των εμπορευματικών σχέσεων πάνω στις σχέσεις αμοιβαιότητας, της ανταλλακτικής αξίας πάνω στις αξίες χρήσης έφερε το φτώχεμα των ικανοτήτων και της ζωής του καθενός.

Φυσικά τίποτε δεν απαγορεύει εκ των προτέρων στη φιλία, στο ταλέντο, την αδερφοσύνη, το δώρο, τη γιορτή, να υπάρξουν πάλι στην ετερόνομη εργασία. Γεγονός όμως είναι ότι έχουν εκδιωχθεί από αυτή και δεν υπάρχει πια ούτε χρόνος ούτε χώρος όπου οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να αποκτήσουν εμπειρία της ενότητας ανάμεσα σε εργασία, ζωή και πολιτισμό. Καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μια τέτοια εμπειρία, έστω και έξω από την εργασία, είναι δύσκολο να δούμε πως θα αγωνίζονταν για να εισάγουν μη οικονομικές αξίες μέσα στην εργασία. Όσο η εργασιακή ζωή, που διέπεται από τη μισθωτή σχέση και την παραγωγικίστικη λογική του «δεν βρισκόμαστε εδώ για διασκέδαση», θα καταλαμβάνει το σημαντικότερο κομμάτι του χρόνου του καθενός και όσο ο δεσποτισμός του χρονομέτρου θα αφαιρεί τον χρόνο εργασίας από το χρόνο ζωής, η ανακάλυψη, η επανεφεύρεση του μη οικονομικού πλούτου θα συνεχίσουν να έχουν ελάχιστες πιθανότητες να υπάρξουν και εκτός εργασίας. Δεν θα έχουν πιθανότητες να ολοκληρωθούν παρά μόνο μέσα από μια μαζική μείωση του εργάσιμου χρόνου, που θα συνοδεύεται από μια νέα πολιτική για το χώρο και το χρόνο, την πολεοδομία, τους εξοπλισμούς και την κουλτούρα…

Η μείωση της διάρκειας της εργασίας και η παράλληλη επέκταση της σφαίρας των αυτόνομων δραστηριοτήτων και των μη εμπορευματικών σχέσεων αποτελούν προϋποθέσεις για ένα μετασχηματισμό των χωρών, του κλίματος και του βιώματος της ετερόνομης εργασίας. Και θα καταστήσουν απαράδεκτα τα σημερινά καταπιεστικά χαρακτηριστικά της.

Ωστόσο δεν πρέπει να πιστέψει κανείς πως η ετερόνομη εργασία- δηλαδή η εργασία της οποίας η φύση και το αντικείμενο καθορίζονται εξωτερικά, από την οργάνωση της εργασίας μιας χώρας ή μιας ηπείρου- μπορεί να καταργηθεί εντελώς ή να μετατραπεί σε αυτόνομη δραστηριότητα.

απόσπασμα από:Andre Gorz «Οι δρόμοι του Παραδείσου», Εναλλακτικές Εκδόσεις, σελ 91- 95

Ντιούη

Εμείς πάμε Έδεσσα…

5^η Πανελλαδική Συνάντηση

ΕΔΕΣΣΑ 28-31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2008

ΝΕΑ ΤΑΞΗ – ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ – ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Τον προηγούμενο χειμώνα, η αναζωπύρωση του «Σκοπιανού» ζητήματος –με την ΠΓΔΜ να εντείνει τις επεκτατικές της κορώνες– η μονομερής κήρυξη της ανεξαρτησίας των Αλβανών του Κοσόβου και, εν συνεχεία, η ενίσχυση των τουρκικών επεκτατικών πολιτικών στη Θράκη, μας ανάγκασαν να στρέψουμε τα βλέμματά μας, για ακόμα μία φορά, στην πολύπαθη περιοχή μας και να αγωνιστούμε εναντίον των σχεδίων της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των βαλκανικών συμμάχων της για τον κατακερματισμό και τον έλεγχο της περιοχής, υπό μιαν αμερικανική και τουρκική νεο-οθωμανική ομπρέλα.

Η σοβαρότητα της κατάστασης, οι πολλαπλές απειλές για την ανεξαρτησία της χώρας και της ευρύτερης περιοχής, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής βαλκανικής πολιτικής συνεργασίας, η οποία θα παραμερίζει τους περιφερειακούς και τους πλανητικούς προστάτες, αλλά και θα εγγυάται τη σταθερότητα και τα σύνορα, θέτοντας τέλος στη συστηματική έξωθεν ενίσχυση των επεκτατισμών και τη συνεχιζόμενη διάλυση των χωρών της περιοχής. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, η Β. Ελλάδα έχει ούτως ή άλλως κεντρικό ρόλο.

Αυτή η πολιτική καθίσταται αναγκαία —και όχι μόνον για λόγους εξωτερικούς. Αλλά και γιατί, ουσιαστικά, συνιστά τομή για την ίδια τη χώρα, αφού αποβλέπει στην ενίσχυση της Β. Ελλάδας, ανατρέποντας παράλληλα τον Αθηνοκεντρισμό και τις περιφερειακές ανισότητες. Μπορεί δηλαδή να ιδωθεί και ως ένα βήμα για μια εναλλακτική και βιώσιμη εσωτερική πολιτική, πέραν του καταθλιπτικά κυρίαρχου παρασιτισμού και της ασφυκτικής επίτασης των ανισοτήτων.

Καθημερινά αποδεικνύεται πως το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, πάνω στο οποίο οι ελληνικές άρχουσες τάξεις διαμόρφωσαν την εθνική τους στρατηγική, έχει πλέον εξαντληθεί οριστικά. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει από εδώ και πέρα είναι διεθνείς κρίσεις όπως αυτή στη Γεωργία, σφοδρές οικολογικές καταστροφές ή ακόμα και τη γενικευμένη διάλυση, τον ατομισμό ή την αμάθεια που διέπει όλες τις σύγχρονες υπερκαταναλωτικές κοινωνίες.

Τα μέλη και οι φίλοι του περιοδικού Άρδην και της εφημερίδας Ρήξη αποφασίσαμε να οργανώσουμε την 5^η Πανελλαδική μας συνάντηση στην Έδεσσα, στις 28-29-30-31 Αυγούστου, όπου και θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τη δυνατότητα συγκρότησης μίας εναλλακτικής στρατηγικής για την Ελλάδα που θα απαντάει συνολικώς στα ποικιλώνυμα αδιέξοδα που έχει προκαλέσει η εξάντληση της παγκοσμιοποίησης και η κρίση της εγχώριας έκφρασής της, του εκσυγχρονισμού.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

(Αίθουσα Εκδηλώσεων Ν.Α Πέλλας – Διοικητήριο)

ΠΕΜΠΤΗ 28/08: ΗΜΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

11:00 – Το ελληνικό πανεπιστήμιο μεταξύ διάλυσης και φιλελεύθερης μεταρρύθμισης

Ομιλητές:

Δ. Γρανάς (μετ. φοιτητής Νομικής) – Τα όρια των φοιτητικών κινητοποιήσεων.

Γ. Ξένος (φοιτ. Ιστ. – Αρχαιολογικού) – Η φιλελεύθερη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση

Κ. Σεβρής ­­­­­(φοιτ. Πολ. Επιστημών) – Η γραφειοκρατική ιδιοποίηση του Δημόσιου Πανεπιστημίου

Συντονιστής: Α. Γουνόπουλος (φοιτ. πολ. επιστημών)

17:00 – Κωνσταντίνος Ντίνος (γιατρός): Η ιατρική νέμεση: Η απαλλοτρίωση της υγείας.

18:00 – Χρίστος Δάλκος (φιλόλογος): Γλωσσική θεωρία και γλωσσική διδασκαλία: Η ανάγκη υπέρβασης της νεωτερικής και μετανεωτερικής θεώρησης.

19:00 – Οι Νέοι Σήμερα: Υπερεξειδικευμένοι Αναλφάβητοι, Ανασφαλείς Εργαζόμενοι, Καταναλωτές Δίχως Μνήμη

Γ. Ρακκάς (μεταπτ. φοιτ. Παντείου): Αμάθεια και εργασιακή ανασφάλεια.

Γ. Ξένος (ιδ. Υπάλληλος): Η νεολαία ως ιδιαίτερη κατηγορία καταναλωτών.

Γ. Μπύρος (φοιτ. Φυσικού): Ψυχαγωγία, θέαμα, κατανάλωση, νεολαία.

Συντονίστρια: Β. Αγγελίδου (ψυχολόγος)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29/08

10:30 π.μ. – ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ – Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Κύπρος – Κόσοβο

Ομιλητές:

Δ. Αλευρομάγειρος (στρατηγός ε.α.), Η τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό.

Γρ. Σπηλιόπουλος (εκπαιδευτικός), Το διπλωματικό παιχνίδι γύρω από την Οσετία.

Φ. Μαλκίδης (πανεπιστημιακός), Οι μειονότητες στα Βαλκάνια.

Μ. Ζερουάλι (πανεπιστημιακός), Κύπρος και Μέση Ανατολή

Συντονιστής: Δ. Δημόπουλος (βιβλιοπώλης)

7.00 μ.μ. – ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ – Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Μακεδονικό, Θράκη, Μεγάλη Αλβανία

Χαιρετισμός από τον Νομάρχη Πέλλας κ. Μιχάλη Καραμάνη

Κ. Καραΐσκος (εκδότης Αντιφωνητή), Η μειονότητα στη Θράκη ως εργαλείο του νεο-οθωμανισμού.

Σ. Καραχότζα (δημοσιογράφος), Οι Πομάκοι στη Δ. Θράκη.

Δ. Ευαγγελίδης (συγγραφέας), Το γλωσσικό ιδίωμα ορισμένων περιοχών της Κ. Μακεδονίας.

Γ. Καραμπελιάς (εκδότης Άρδην), Ο επεκτατισμός της ΠΓΔΜ και η ελληνική στρατηγική στο Σκοπιανό.

Συντονιστής: Κ. Κατσιφαράκης (καθ. Πανεπιστημίου ΑΠΘ)

ΣΑΒΒΑΤΟ 30/08

9.30 π.μ. – Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Η ανάγκη για ένα εναλλακτικό μοντέλο

Β. Στοϊλόπουλος (περιβαλλοντολόγος),

Γ. Σχίζας (συγγραφέας), Η ελληνική ύπαιθρος κατά την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Γ. Σκλαβούνος (συγγραφέας), Η κατάρρευση της ελληνικής πόλης.

Δ. Μάρτος (συγγραφέας), Αθηνοκεντρισμός και οικολογικές ανισότητες.

Δ. Γερούκαλης (ψυχίατρος), Το φράκταλ του βαλκανικού χώρου: Η πορεία από την κοινότητα και τη δημογεροντία στο αμεσοδημοκρατικό κίνημα.

Συντονιστής: Γ. Ρακκάς (μεταπτ. φοιτ. Παντείου)

12:00 π.μ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟΥ

Ν. Ντάσιος (περιβαλλοντολόγος), Η διάλυση της ελληνικής γεωργίας.

Θ. Ντρίνιας (μηχανολόγος-μηχανικός), Η κρίση του πολιτικού σκηνικού.

Η. Γεωργαλής (εκπρόσωπος κίνησης πολιτών Αστακού), Κινήσεις πολιτών και τοπική αυτοδιοίκηση.

Χ. Μόρφος (δημοσιογράφος), Μετά την Αριστερά θα είναι όπως πριν από τη Δεξιά.

Συντονιστής: Χ. Σταματοπούλου (γιατρός)

Κεντρική Εκδήλωση 7:00 μ.μ.

ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ: 30/08: Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Η πρόκληση του νεο-οθωμανισμού στα Βαλκάνια, η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής εθνικής πολιτικής. Η ανάπτυξη της Βορείου Ελλάδας και οι βαλκανικοί της προσανατολισμοί.

Ι. Τουτουντζίεφ (καθ. Πανεπιστήμιου Βέλικο Τίρνοβο – Βουλγαρία)

Μ. Μάρκοβιτς (συγγραφέας, Ομ. καθ. Πανεπιστημίου Βελιγραδίου– Σερβία)

Γ. Καραμπελιάς (εκδότης περ. Άρδην)

Γ. Παπαμιχαήλ, (καθηγητής Παντείου)

Συντονιστής: Θ. Τζιούμπας (στέλεχος ΚΕΘΕΑ-Ιθάκης)

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6972720422, 6973993199 και 6948789060