Με την ευκαιρία της καθόδου των Ιθαγενών στη Κύπρο.
«Είναι, έτσι, κάποιοι δρόμοι με ονειρικές, με μυθικές πια προεκτάσεις. Καμιά φορά ξυπνούν και τους διαβαίνουν άνθρωποι από άλλες εποχές, πεθαμένοι εδώ και αιώνες, αλλά και φίλοι που χάθηκαν οριστικά, γυναίκες ονειρικές, με τα διάφανά τους φορέματα, άλογα, άμαξες, άρματα δρεπανηφόρα, στρατιωτικά αυτοκίνητα, λιμουζίνες, κόσμος και κόσμος σε απογευματινή έξοδο, στρατιώτες. Κόσμος βυθισμένος στη λήθη και στο χρόνο. Βυζαντινές αρχόντισσες. Φράγκοι και Ενετοί. Αλλά και Οθωμανοί, με τα σπαθιά, τα γιαταγάνια τους…»
Ένα μικρό διήγημα, του Νίκου Ορφανίδη, που νοσταλγεί τους δρόμους και τις γειτονιές της κεντρικής Λευκωσίας. Ένας εναλλακτικός ταξειδιωτικός οδηγός, για προσκυνητές – και όχι για τουρίστες.
Διαβάστε ολόκληρο το διήγημα εδώ:
