Ζήτω οι νεκροί!

12 Νοεμβρίου, 2008 by ithageneis 7 Σχόλια

Σενιόρ,

ας αναποδογυρίσουμε αυτά τα τραπέζια/

ας κόψουμε τα καλώδια/

τούτο το μέρος δεν έχει κανένα νόημα πια…/

τι περιμένουμε, σενιόρ;

Μπόμπ Ντύλαν, Senor (Tales of yankee power)

Η Αθήνα έχει γεμίσει από αυτές τις αφίσες. Δείχνουν έναν τύπο με τα μάτια γυρισμένα ανάποδα –ζόμπι, λέει– που κρατάει έναν λαγό με τη γούνα του βουτηγμένη στο αίμα. Διαφημίζει την πρώτη «χάρντκορ-γκέι-ίμο-ζόμπι ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου». Ο τίτλος της, «Otto ή ζήτω οι νεκροί». Το σχετικό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας είναι κατατοπιστικό για το περιεχόμενο: «Μια ταινία στην οποία ανακατεύονται σχιζοφρενικά το ανιμέισον, η dance αισθητική με αυτή της βουβής ταινίας, σε σκηνές ακραίου αισθητικού σοκ, που φτάνουν μέχρι τις “διεισδύσεις” σε τραύματα». Στο κάτω μέρος τους, μας πληροφορούν ότι μετά το τέλος της ταινίας θα ακολουθήσει πάρτι με ζόμπι στρηπτήζ.

Κανονικά εμάς δεν θα έπρεπε να μας κόφτει. Πρόκειται απλώς περί μίας έκφρασης του λάιφ στάιλ μηδενισμού, της λατρείας του θανάτου. Όμως, η μαζικότητά αυτού του στυλ προβληματίζει. Διότι διατηρεί σοβαρές αναλογίες με την εποχή της πτώσης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και μετά από αυτή όλοι ξέρουν το τι επακολούθησε. Διότι, επίσης, θυμίζει όσα περιγράφει ο Δ. Δημητριάδης στο Πεθαίνω σα Χώρα, με τους πολίτες μιας χώρας να οργιάζουν εκστασιασμένοι με το ίδιο τους τον χαμό.

Διότι, τέλος, τούτο το χάπενινγκ αποτελεί έκφραση ενός ευρύτερου φαινομένου μιας μητροπολιτικής νεολαίας που είναι μονωμένη στον εαυτό της, χωρισμένη σε επιμέρους «φυλές» (ήμο, μέταλλα, πάνκηδες, άρ-εν-μπι, γκοθάδες, σκεητάδες, ίντυ, τζιβάδες και σκατάδες) και ξοδεύει την ζωή της καταναλώνοντας ξέφρενα ρόλους, προσωπεία και άκρως εμπορευματοποιημένες ­–προπάντων!– ψευδοταυτότητες.

Ζήτω οι νεκροί, λοιπόν! Ζήτω οι νεκροζώντανοι πιτσιρικάδες της pax metropolitana!

Υ.Γ.: Θέλω να φύγω από ‘δω…

Χάμπτι-Ντάμπτι