Όχι άλλα κροκοδείλια δάκρυα για το περιβάλλον. Φτάνει πια με την υποκρισία του ‘πράσινου καπιταλισμού’, της ‘πράσινης ανάπτυξης’, των ‘πράσινων θέσεων εργασίας’, των φιλανθρωπικών μαραθώνιων και των εθελοντικών δενδροφυτεύσεων για το κλίμα που στήνουν τα μεγάλα κανάλια και τα συγκροτήματα του τύπου. Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από το φύλλο συκής ενός ολόκληρου συστήματος που έχει οικοδομηθεί πάνω στις αρχές της αδιάκοπης παραγωγής, της αέναης συσσώρευσης και της βουλιμικής κατανάλωσης
Όσο και να προσπαθούν, όμως, το πετρέλαιο δεν γίνεται νερό. Η οικολογική καταστροφή βρίσκεται στα ίδια τα θεμέλια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ενός συστήματος που στηρίζεται στην ιδιωτική μετακίνηση των Ι.Χ., στις ενεργοβόρες και χαοτικές μεγαλουπόλεις, στη φρενήρη κατανάλωση, στο διεθνές εμπόριο, στη λεηλασία του πλούτου των οικοσυστημάτων και των κοινωνιών δεν μπορεί να «πρασινίσει».
Το ‘πρασίνισμα’ λοιπόν του ‘καπιταλισμού’ και το ‘πράσινο νιού ντήλ’ που ευαγγελίζονται ο Ομπάμα, τα πράσινα ευρωπαϊκά κόμματα και εσχάτως ο … Γιώργος Παπανδρέου δεν αποτελεί τίποτε άλλο πέρα από το σύνολο των μέγιστων δυνατών που μπορούν να κάνουν οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης έναντι στο εντεινόμενο οικολογικό αδιέξοδο στο οποίο έχει βυθιστεί ο πλανήτης, δίχως να πλήξουν την ίδια του την καταστροφική ουσία. Πίσω από αυτό το σκηνικό, η διαχείριση των οικοσυστημάτων από τις δυνάμεις της αγοράς συνεχίζουν να διαλύουν όλες τις φυσικές και τις ανθρώπινες κοινότητες του πλανήτη.
Και βέβαια, εάν είναι εντελώς αδύνατο να υπάρξει πράσινη μεταρρύθμιση της παγκοσμιοποίησης, ακόμα πιο δύσκολο είναι να συμβεί κάτι τέτοιο στην περίπτωση του νεοελληνικού παρασιτικού καπιταλισμού. Διότι η σημασία του τουρισμού και των κατασκευών για την ελληνική οικονομία είναι αυτή που καθιστά το ελληνικό μοντέλο τόσο επιθετικό απέναντι στην φυσική κληρονομιά και τα οικοσυστήματα του τόπου. Η ελληνική οικονομία κυριολεκτικά ζει από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν λειτουργεί προστατευτικά ως προς το περιβάλλον, αλλά αντίθετα βρίσκεται στην αιχμή της λεηλασίας του, την θεσμοθετεί και την προστατεύει. Και το γεγονός αυτό αποτελεί έναν από τους κυριότερους παράγοντες υπονόμευσης της εθνικής και της κοινωνικής μας ύπαρξης, της βαθύτατης κρίσης στην οποία σήμερα έχουμε βυθιστεί.
Το ίδιο όμως συμβαίνει σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, οι λαοί, οι φτωχοί, οι παραδοσιακές κοινότητες των αγροτών και των ψαράδων όλοι οι αδύναμοι και οι απόκληροι αυτού του κόσμου –όλοι όσοι έχουν δέσει τη μοίρα τους με τη γη, τη φύση και την ισορροπία της, πληρώνουν με την επιβίωσή τους το τίμημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Γι’ αυτό και σε όλες τις ηπείρους οργανώνονται σε μαζικά, λαϊκά και ριζοσπαστικά κινήματα που διεκδικούν όχι την μεταρρύθμιση αλλά την ανατροπή του πολιτισμού της μόλυνσης που κυριαρχεί.
Ζητούν αποανάπτυξη, να δοθεί τέλος στον παραγωγισμό, την λατρεία της αδιάκοπης συσσώρευσης* Τέλος της παγκοσμιοποίηση και επιστροφή στις περιφερειακές, εθνικές και τοπικές μορφές κοινωνικού και οικολογικού προστατευτισμού· έξοδο από το καταναλωτικό μοντέλο των εκατομμυρίων Ι.Χ., και των αμέτρητων τόνων σκουπιδιών που μας έχουν περικυκλώσει* την κοινοτική αναδιοργάνωση των πολιτικών και των οικονομικών θεσμών, υποτάξουν το τέρας της οικονομίας στις αρχές της κοινωνικής και της οικολογικής βιωσιμότητας· την προστασία όλων των παραδοσιακών μορφών και μεθόδων παραγωγής, πίσω από την οποία κρύβεται μια οικονομική φιλοσοφία όχι εχθρική, αλλά συμβατή με τον άνθρωπο και το περιβάλλον· την εγκατάλειψη του κοντόθωρου και εγωϊστικού ανθρωποκεντρισμού και την επαναφορά στις λογικές της συμφιλίωσης του ανθρώπου με το περιβάλλον που ελλοχεύουν στις κοσμοθεωρίες όλων των πολιτισμών που σήμερα στενάζουν υπό τα δεσμά της παγκόσμιας καταναλωτικής μονο-κουλτούρας του καπιταλισμού.
Το να συνταχθούμε με αυτά, υπερβαίνοντας τον μηδενισμό, τον φόβο και την απόγνωση στην οποία έχει βυθιστεί η ελληνική κοινωνία, είναι ζήτημα επιβίωσης. Πρωταρχική ανάγκη ύπαρξης του ελληνικού λαού κι όχι ‘ριζοσπαστικό παιχνιδάκι’ των πλούσιων γόνων του Κολωνακίου και της Κηφισιάς, ούτε βέβαια άλλοθι των λογιών-λογιών ΣΚΑΪ και των μεγαλοκαρχαριών του πράσινου καπιταλισμού.
Το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη τη Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου διοργανώνουν συζήτηση στα γραφεία τους (Θεμιστοκλέους 37) για την κλιματική αλλαγή με θέμα: Κοπεγχάγη, Πλανήτης ώρα μηδέν. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 7.00 μ.μ. με ομιλητές τους: Γιάννη Σχίζα (εκδότη του περ. Οικολογείν), Νίκο Ντάσιο (περιβαλλοντολόγο) και Ιωάννα Κοντούλη (μέλος των Οικολόγων-Πρασίνων).
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό μοιράστηκε στην συγκέντρωση της 12ης Δεκεμβρίου για το κλίμα, στο Σύνταγμα…
Ιθαγενείς 